zondag 19 augustus 2012

Nachtelijke naaktexpeditie



Kun je naakt wandelen in Nederland? Ja, luidde het antwoord op verschillende internetfora, maar dan alleen op daarvoor aangewezen naturistenterreinen. Dat zijn campings, stranden of plassen, waar een speciaal gebied is afgeschermd voor mensen die naakt willen gaan. Typisch Nederland: het mag, maar dan alleen in een speciaal afgeschermd gebied, zodat anderen daar geen last van hebben. Het idee te leven in een dierentuin leek me niks. Ik wilde natuurgebieden in om daar naakt te gaan wandelen. Probleem daarbij is, dat het niet mag en als je wordt gesnapt hangt er een dikke prent aan vast. Bijkomend probleem ben ik zelf: geen goddelijk mooi lichaam, dus niet het aanzien waard voor anderen. Dus het mooiste zou zijn als ik een natuurgebied zou vinden waar ik vrij naakt kan wandelen in de openlucht, zonder dat mensen last van mij hebben. Weken aan een stuk maakte ik plannen om in verschillende natuurgebieden naakt te gaan wandelen, waarbij ik het natuurgebied vlakbij mijn huis over het hoofd zag.

Tot vannacht. Het is de nacht van zaterdag 18 op zondag 19 augustus 2012. Vannacht heb ik letterlijk de stoute schoenen aangetrokken en ben 1,5 uur gaan wandelen in de bossen aan de rand van mijn stad. En dat voelde vanaf de eerste seconde al meer dan goed. Fantastisch! Je bent alleen in een groot natuurgebied en dan ook nog eens naakt. De sterren verlichten je weg; het dierenrijk laat zich nauwelijks zien. Het dierenrijk de vrije ruimte geven is de aanleiding voor de beheerder om  toegang tot het bosrijke gebied te verbieden tussen zonsondergang en zonsopkomst. Dat heeft me er ook altijd van weerhouden daar ’s avonds of ’s nachts te gaan lopen. Ik was bang te worden ontdekt door de boswachter. Die zou me een dikke prent geven voor niet alleen het begeven in het bos na zonsondergang, maar ook voor het daar naakt begeven. Dat was het me allemaal niet waard; plezier hebben is leuk, maar twee prenten aan je broek.. euh.. naakte lichaam is iets teveel van het goede.

Het gebied is vrijwel geluidloos; alles wat je hoort zijn feestende mensen op de nabij gelegen camping en het pretpark aan de horizon. Vanaf het moment dat het café aan de rand van het bos uit zicht is, trek ik alle kleding uit, maar houd mijn schoenen aan. De kleding gaat in mijn rugzak en het nachtelijke avontuur kan beginnen. Bij aanvang van de wandeling is het iets na elf uur ’s avonds en het is aardedonker. Mijn naakte lichaam beweegt zich voort door het mulle zand, wat lopen ongemakkelijk maakt. Iedere stap is duidelijk hoorbaar en kan dus aandacht trekken van mens of dier. Dus na een paar meter gaan ook de schoenen uit en in de rugzak. Mijn blote voeten maken nauwelijks lawaai in het mulle zand. Ik voel mijn hart kloppen in mijn keel en het zweet breekt me uit. Komt het transpireren van de zenuwen of van de warmte, omdat het de warmte nacht van het jaar is: 20 – 25 graden? Wie het weet mag het zeggen, maar de zenuwen breken wel even uit als ik verderop twee lichten die opdoemen. Het zal toch niet waar zijn, dat de bodwachter in een terreinwagen juist nu door de duinen struint om mensen zoals ik op te sporen? Zo gauw ik de lampen waarneem vlucht ik de bossen in, wachtend op dat wat komen gaat. Ik hoor stemmen en ben even bang voor een hond, die me zal ontdekken. Mijn hart bonkt in mijn keel, want ik mag hier eigenlijk niet zijn! Ik bevind me in dubio: kleding aantrekken en tevoorschijn komen of naakt blijven en afwachten wat er gaat gebeuren. Ik besluit beiden te doen: kleding aantrekken en wachten wat er gaan gebeuren. Ondertussen zie ik de lampen steeds dichter naderen. Van achter een boom volg ik de route. Er blijkt geen hond bij het gezelschap te horen; de stemmen komen van twee mensen met zaklampen. Geen  terreinwagen. Misschien zijn het wel padvinders, die meedoen aan een dropping of zo. Geen idee, maar ik volg ze wel vanaf mijn strategische positie achter de bomen. Als er geen hond bij het gezelschap hoort, dan zullen die nooit weten dat hier een idioot achter de bomen staat, die ze volgt. De spanning stijgt; mijn hart bonkt in mijn keel. Ik zal toch niet worden ontdekt? Want al is het niet de boswachter; ik wil mijn weg naakt voort zetten.

Het tweetal passeert op grote afstand van mijn strategische plaats. Als ik zeker weet, dat het niet de boswachter met zijn hond is, trek ik alle kleding weer uit en vervolg mijn weg weer naakt. Ik vraag me af, waarom ik dit niet eerder heb gedaan. Eigenlijk wil ik hier de hele nacht blijven; laat mij maar naakt zijn in de openlucht. Het voelt fantastisch! Ik doe niemand kwaad en niemand hoeft zich te storen aan mijn lichaam. Van een opgewonden penis heb ik geen last. Omdat het aardedonker is, hoef ik ook niet te kijken naar mijn eigen lichaam. Ik ken een route door dit gebied, die ik bij daglicht talloze keren heb gelopen. Die route duurt ongeveer twee uur lopen en het zou fantastisch zijn om deze route nu naakt af te leggen. Maar zover komt het helaas niet; om de juiste weg te vinden is het hier te donker. Ondanks de bijverlichting van de talloze sterren aan de hemel. Het lopen door het mulle zand, in combinatie met de hoge temperatuur vannacht begint ook qua energie zijn tol te eisen. Ik moet vanaf de bosrand ook nog eens naar huis lopen, wat nog eens een half uur in beslag zal nemen. Kortom: ik moet mijn nachtelijke naaktwandeling noodgedwongen afbreken. Jammer, want ik begon me eindelijk op mijn gemak te voelen. Het transpireren is fors minder geworden en mijn hart heeft weer zijn normale ritme aangenomen. Als ik vanuit een hoge duin het natuurgebied overzie, stemt me dat tot tevredenheid. De bossen zijn verworden tot contouren aan de horizon. Met het sluiten van het pretpark en de camping is de stilte zo goed als teruggekeerd. Ik wil hier de hele nacht blijven. Maar helaas: ik moet nu echt terug. Dat wordt nog wel even spannend, want ik raak door de nachtelijke omstandigheden even mijn oriëntatie kwijt. Maar dat probleem is na een paar minuten alweer opgelost.

Mijn eerste nachtelijke naaktwandeling is ondanks alles een succes. Het enige wat ik vannacht miste, was en zacht windje om mijn lichaam die me er elke seconde aan herinnert, dat ik naakt door de openlucht loop. En – maar dat is een totale illusie – het zou  mooi zijn als er eens een vrouw mee zou durven op een nachtelijke naaktexpeditie.